ในยุคราชวงศ์โจว กู่ฉินและเส้อ จากหลักฐานต่างๆแสดงให้เห็นว่าเป็นเครื่องดนตรีที่ต้องบรรเลงด้วยกันเสมอ ไม่สามารถแยกจากกันได้ จากโบราณวัตถุกู่ฉินที่ถูกขุดเจอในสุสานอายุกว่า2400ปี พบว่ากู่ฉินในยุคนั้นมีข้อจำกัดในการบรรเลงอย่างมาก คือสามารถบรรเลงได้เพียงสายเปล่าเท่านั้น ทำให้รูปแบบของเพลงมีความซ้ำซากจำเจ ซึ่งเส้อซึ่งมีระยะเสียงที่มากกว่าและให้สีสันเสียงที่สดใสกว่า ก็จะช่วยเพิ่มความน่าสนใจในบทเพลงมากขึ้น ยุคนี้รูปแบบการบรรเลงหลักๆคือทำหน้าที่เป็นดนตรีประกอบให้กับการขับกวีของชนชั้นสูงในพิธีกรรมและงานรื่นเริงนั่นเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น