ดนตรีและการปกครอง

ในตำราหลี่จี้《礼记》หรือบันทึกพิธี มีบันทึกว่า กงแทนมหากษัริย์ ซางแทนขุนนาง เจวี๋ยแทนประชาชน จื่อแทนเรื่องราว อวี่แทนสรรพสิ่ง (กง ซาง เจวี๋ย จื่อ อวี่ ＝ ด ร ม ซ ล) 

สะท้อนถึงการปกครองระบบศักดินา โดยใช้ดนตรีเป็นเครื่องมือ นั่นเพราะในบันใดเสียง กง ซาง เจวี๋ย จื่อ อวี่ ต้องเรียงตามลำดับโน้ต จากเสียงต่ำไปเสียงสูง ซึ่ง กง หรือโด เป็นโน้ตตัวแรกในบันใดเสียงใดๆเสมอ จึงถูกใช้เป็นตัวแทนแห่งมหากษัตริย์ เป็นยอดสูงสุดในปิรามิด หลังจากนั้นก็ตามด้วยขุนนางที่มีตำแหน่งสูงกว่าประชาชน และเมื่อสามความสัมพันธ์แรกเป็นไปอย่างชัดเจนแล้ว เรื่องราวและสรรพสิ่ง ก็จะเป็นไปตามวิถีที่ถูกต้อง (ตามที่ชนชั้นปกครองต้องการ) ซึ่งโฆษกรัฐบาลสมัยก่อน ก็ได้เผยแพร่แนวคิดนี้ไปทั่วแผ่นดินจีน โดยอ้างว่าถ้าความสัมพันธ์ไม่เป็นไปตามหลักแล้ว อาจส่งผลให้ประเทศวุ่นวายได้จนเสียหาย

คำว่าประเทศในภาษาจีน คือ 国家 มาจาก 国 ประเทศ บวกกับ 家 บ้าน ฉนั้น ประเทศ＝บ้าน ลองสังเกตุบ้านที่มีเชื้อจีนดูสิครับ องกง คือฮ่องเต้ดีๆที่นี่เอง ไม่มีใครกล้าเถียง อากงจะเป็นคนที่มีอำนาจการตัดสินใจสูงสุด ถ้าไม่มีอากง ก็เป็นผู้พ่อรับตำแหน่งต่อ ซึ่งความสัมพันธ์ของสมาชิกในบ้าน เช่น สามีภรรยา พี่น้อง ชายหญิง ก็จะชัดเจนมากเป็นระบบกษัตริย์และขุนนาง กล่าวได้ว่า บ้านในแบบจีน คือแบบจำลองของระบบการปกครองระดับประเทศ ซึ่งดนตรีพิธีก็คือหนึ่งในเครื่องมือเผยแพร่นโยบายนั้นนั่นเอง