กาลละครั้งหนึ่งนานมาแล้วในสมัยจ้านกว๋อ มีชายผู้หนึ่งนามว่ากงหมิงอี๋ เป็นนักดนตรีกู่ฉินที่มีฝีมือฉกาจมากคนหนึ่ง วันหนึ่งอากาศสดใสกงหมิงอี๋พกกู่ฉินออกไปดีดoutdoor พบตัวตัวหนึ่งกำลังกินหญ้า นึกครึ้มอกครึ้มใจบรรเลงเพลงชั้นสูง “ฉิงเจวี๋ยเชา” ให้วัวฟัง ปรากฎว่าวัวไม่สนใจแล้วก้กินหญ้าต่อไป กงหมิงอี๋คิดในใจว่า อาจจะเป็นเพราะเพลงไฮโซไปหน่อยวัวเลยฟังไม่รู้เรื่อง กงหมิงอี๋เลยดีดกู่ฉินเลียนแบบเสียงเหลือบไรและเสียงลูกวัวที่พลัดจากแม่แทน ปรากฎว่าวัวหยุดกินหญ้าแล้วมาสนใจกู่ฉินทันที
นิทานเรื่องนี้เป็นที่มาของสุภาษิต 对牛弹琴 ตุ้ยหนิวถานฉิน ดีดฉินให้วัวฟัง หรือที่บ้านเราเรียกว่าสีซอให้ควายฟังนั่นเอง
สุภาษิตนี้ไม่เพียงแต่กล่าวถึงความรู้อันน้อยนิดของผู้รับสารเท่านั้น แต่ยังเป็นการประชดเสียดสีผู้สื่อสารด้วยว่า ความรู้มากเสียเปล่า แต่ไม่รู้จักใช้ภาษาในระดับที่เหมาะสมกับผู้รับสาร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น