กู่ฉินและการปูพื้นให้ผู้ฟัง

ในยุคจ้านกว๋อมีนักดนตรีกู่ฉินฝีมือดีนามว่า ยงเหมินโจว ครั้งหนึ่งถูกเมิ่งฉางจวิน ซึ่งเป็นขุนนางผู้ใหญ่แห่งแคว้นฉี เชิญไปดีดฉิน เมิ่งฉางจวินอยากรู้ว่าเสียงฉินของยงเหมินโจว ทำให้ตนเศร้าได้หรือไม่ ยงเหมินโจวตอบว่า การจะฟังเพลงเศร้าแล้วรู้สึกเศร้า ผู้นั้นจำต้องมีประสบการณ์ความเศร้าเสียก่อน ตอนนั้นยงเหมินโจวเลยจำลองเหตุการณ์การเสียแผ่นดินให้เมิ่งฉางจวินฟัง พอได้ที่แล้วยงเหมินโจวก็บรรเลงฉินในทันที เพลงจบเมิ่งฉางจวินก็ถึงกับหลั่งน้ำตา รู้สึกประหนึ่งตนต้องเสียแผ่นดินไปจริงๆ

เราอาจะเคยได้ยินว่า ถ้าคนศึกษามาอย่างลึกซึ้งแล้ว จะสามารถฟังได้ถึงอารมณ์ความรู้สึก แม้กระทั่งลักษณะนิสัยของผู้เล่นได้เลย ส่วนหนึ่งเป็นข้อเท็จจริง (ต้องเป็นเพื่อนที่รู้ใจและเข้าใจอะไรเหมือนๆกันและฟังดนตรีเป็นเหมือนกัน) อีกส่วนหนึ่งเอาไว้โม้ว่าฟังกู่ฉินออก 

จากนิทานจากปลายยุคจ้านกว๋อ เป็นยุคที่ดนตรีกู่ฉินเริ่มปลีกตัวออกจากกวี จนกลายเป็นดนตรีบรรเลงเดี่ยว ซึ่งการเกริ่นนำเรื่องราวก่อนทำการบรรเลง ทำหน้าที่ทดแทนเนื้อหาของกวีที่หายไป เพื่อชักจูงผู้ฟังไปยังทิศทางที่นักดนตรีต้องการ ก็ยังคงเป็นสิ่งจำเป็นอยู่ นั่นเพราะว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะให้ผู้ฟังเข้าใจตรงกับเราจากการฟังเพลงเปล่าๆ