打谱 ต๋าผู่

打谱 ต๋าผู่ เป็นศัพท์เทคนิคกู่ฉิน เกิดขึ้นหลังยุค50 หมายถึงการจัดการเรียบเรียงจังหวะ ให้กับโน้ตที่ตายแล้ว ให้สามารถกลับมาบรรเลงอีกครั้ง โดยต้องมีความไกล้เคียงกับต้นฉบับที่สุด 

แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าไกล้เคียง？ เพราะสมัยโบราณไม่มีเครื่องอัดเสียง 

ก่อนอื่นเริ่มจากการพิสูจน์ยุคของเพลง จากหมายเหตุที่แนบมากับโน้ต ถ้าไม่มีก็ค้นหาจากเอกสารประวัติศาสตร์อื่นๆ (มีนักวิชาการสรุปไว้แล้ว) หลังจากนั้นก็ไปหาข้อมูลดนตรีในยุคนั้นๆประกอบ เพื่อสังเกตุรูปแบบของจังหวะ แล้วนำมาประยุกต์ใช้ ภายใต้เครื่องหมายการเว้นวรรคที่บอกเป็นนัยๆของโน้ตกู่ฉิน ต่อไปก็สังเกตุภาพรวมของบทเพลง หลังจากนั้นก็ลองเล่น ซึ่งอาจจะต้องเล่นหลายสิบถึงร้อยรอบ ถึงจะจับลมหายใจเพลงได้ และจึงจะสามารถแต่งจังหวะให้สมเหตุสมผลและกลมกลืนที่สุด มีคนบอกว่าเพลงสั้นทำกันสามเดือน เพลงยาวเล่นกันเป็นปี ถือเป็นศาสตร์แขนงย่อยที่โหดที่สุดในกู่ฉินศึกษาเลยทีเดียว