ในสมัยโบราณกู่ฉินถูกผูกเข้ากับการศึกษาชั้นสูงของผู้มีอันจะกิน ซึ่งเป็นความรู้ที่ไม่ต้องใช้แรงงาน อีกทั้งไม่ต้องกังวัลเรื่องชีวิตวันพรุ่งนี้ ทำให้ชนชั้นสูงสมัยก่อนสามารถศึกษาความรู้เกี่ยวกับปรัชญาและวัฒนธรรมจีนบริมาณมหาสารได้อย่างสบายใจ กู่ฉินที่ถูกโยงเข้ากับสิ่งนี้ก็กลายเป็นว่าคุณต้องศึกษาวัฒนธรรมเชิงปราชญ์ อาทิ กวี ปรัชญาหรือแนวคิดต่างๆเสียก่อน ถึงจะสามารถเข้าถึงบทเพลงได้ดีที่สุด
ในโลกโบราณที่คนมีเวลามากผมเป็นว่าเป็นเรื่องไม่แปลก แต่ในสมัยนี้จังหวะชีวิตคนเราเดินเร็วขึ้น และทุกคนมีความเท่าเทียมกันมากขึ้น คงไม่มีใครมาเสียเวลาศึกษาอะไรทั้งหลายเพื่อกู่ฉินแบบนั้นแล้ว (ยกเว้นผู้สนใจจริงๆ) ฉนั้นการเรียนการสอนกู่ฉินของสำนักจะกลับกันกับของโบราณ คือให้ผู้เรียนเลือกเพลงที่ฟังแล้วถูกใจเสียก่อน จากนั้นก็ไปตามหาอ่านเนื้อหาอาจจะเป็นกวีหรือบทความ ที่มีเนื้อหาเกี่ยวของและสนับสนุนความเข้าใจของบทเพลงเท่านั้นก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องรู้มันทั้งหมด ซึ่งแบบนี้ผู้เรียนก็จะได้เรียนรู้ในสิ่งที่เค้าสนใจจริงโดยตรง ด้วยเครื่องมือและทิศทางที่ถูกต้อง จะได้ไม่หลงทางในทะเลวัฒนธรรม ที่มีความหลากหลายจนอาจหาเกาะที่จะขึ้นไม่ได้อีกด้วย แต่ถ้าใครมีเนื้อหาวัฒนธรรมที่ชอบอยู่แล้วก็สามารถหาเพลงที่เกี่ยวข้องเพื่อจะเรียนก็ได้เหมือนกัน
ซึ่งการเรียนการสอนแบบนี้นอกทำให้การเผยแพร่กู่ฉินทำได้กว้างขึ้นแล้ว ผู้ศึกษาก็ไม่จำกัดเพียงแต่คนมีฐานะสูงส่งแบบในสมัยโบราณ การเรียนรู้ยังเป็นแบบที่ให้ผู้เรียนเป็นศูนย์กลางอีกด้วย “ค้นหาตัวเองด้วยตัวเอง โดยมีครูคอยสะกิดเป็นระยะๆ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น