แนวคิดของดนตรีกู่ฉินคือ การศึกษาวัฒนธรรมปรัชญาพร้อมความบันเทิง นั่นหมายความแนวคิดเป็นสิ่งที่มาก่อนเสียงดนตรี ด้วยเหตุนี้ตั้งแต่โบราณมาผู้ที่บรรเลงกู่ฉินได้จะไม่ถูกเรียกว่านักดนตรี แต่จะถูกเรียกว่า 文人 เหวินเหริน ซึ่งหมายถึงปัญญาชน แต่ถ้าหากศึกษาลงลึกอย่างจริงจังหน่อย จะถูกเรียกว่า 琴人 ฉินเหริน หมายถึงนักกู่ฉินศึกษา ตั้งแต่โบราณมาผู้ที่ถูกเรียนว่าฉินเหริน นอกจากจะมีฝีมือการบรรเลงที่ใช้ได้แล้ว ยังต้องเป็นผู้ที่มีผลงานวิชาการอีกด้วย อาทิ เรียบเรียงตำราทฤษฎีกู่ฉิน รวบรวมโน้ตโบราณ สังคายนาโน้ตแต่ละราชวงศ์ วิเคราะห์บทเพลงหรือแม้แต่วิเคราะห์ปรัชญาแต่ละแขนงที่มีอิทธิพลต่อบทเพลง เป็นต้น
ตรงข้ามกับนักกู่ฉินที่ผมเคยสัมผัสมามากมายจากการร่วมเวทีตามที่ต่างๆในปักกิ่ง เกือบทั้งหมดเน้นกันไปในเรื่องการบรรเลงล้วนๆ เจอหน้ากันต้องถามว่าเล่นเพลงระดับไหนแล้ว เรียนเทคนิคสมัยใหม่บ้างรึยัง ออกแสดงที่ไหนบ้าง เวทีใหญ่มั้ย เล่นให้ผู้นำคนไหนฟัง เป็นต้น จะเห็นได้ว่าพวกเค้าแทบไม่สนใจแนวคิดอีกต่อไปแล้ว และเนื่องจากบุคคลเหล่านี้ไม่ได้เป็นไปตามเงื่อนไขตามวิถีโบราณ เราจึงเรียกพวกเค้าว่าปัญญาชนหรือนักกู่ฉินศึกษาไม่ได้ แต่ควรเรียกว่า 古琴演奏家 กู่ฉิน เหยี่ยนโจ้ว เจีย หมายถึง “นักบรรเลงกู่ฉิน” ถึงจะเหมาะสมที่สุด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น